Foto: Alyssa van Heyst
Iedereen krijgt in het leven te maken met uitdagingen. De vraag is, hoe ga je ermee om? In mijn verhaal delen we inspirerende verhalen.
Door een ernstig werkongeluk verloor evenementorganisator Robbert Charoe zijn onderbeen en als gevolg van tumoren werd hij volledig blind. Een arts voorspelde hem dat hij voortaan aan een rolstoel gebonden zou zijn, maar niets is minder waar. Hij danst zelfs de salsa weer.
Salsa is zijn lust en zijn leven. Het was zijn grootste motivatie tijdens het ingrijpende en langdurige revalidatieproces. Robbert Charoe was jarenlang internationaal actief in de danswereld en weigerde dansen op te geven. Maar moeilijk was het wel. Artsen zeiden namelijk dat het maar de vraag was of hij ooit weer langere stukken zou kunnen lopen.
Achtbaan
Robberts “achtbaan”, zoals hij het zelf omschrijft, begint als bij een ernstig werkongeluk in 2014 zijn been volledig wordt verbrijzeld. Hoewel artsen in eerste instantie positief zijn en denken het been te kunnen redden, zorgt een infectie ervoor dat uiteindelijk het deel onder de knie moet worden geamputeerd.
Puur ongeloof
Tot overmaat van ramp krijgt Robbert, terwijl hij wordt behandeld aan zijn been, ook last van lichtflitsen in zijn ogen. Het blijken tumoren te zijn die ervoor zorgen dat hij in korte tijd blind wordt. Dus daar zat hij, in het revalidatiecentrum; in een jaar tijd verloor hij een been en zijn zicht. ‘De revalidatiearts vroeg wat ik nog hoopte te bereiken. Ik was stellig: ik wil weer kunnen salsadansen. Hij begon te lachen, uit puur ongeloof. Met de rolstoel een blokje om kunnen rijden, dát was een haalbaarder scenario.’
Verlies van identiteit
Hoewel Robbert strijdbaar is, is het moeilijk om hoopvol te blijven in zijn situatie. ‘Je verliest alles. Niet alleen mijn werk als evenementorganisator kon ik niet meer uitvoeren, ook mijn woning kon niet worden aangepast aan mijn handicaps. Maar het heftigste vond ik het verlies van mijn zelfbeeld, van mijn identiteit. Alles waarvan ik dacht “dit ben ik” was er niet meer. Ik kon niet meer dansen, was volledig afhankelijk van anderen, kon niks meer wat ik eerst wel kon. Dat maakte me enorm onzeker. Ik moest opnieuw ontdekken wie ik ben.’
Zware weg
Hij zet alles op alles om toch uit die rolstoel te komen. Robbert huurt een prothesemaker in die op hoog niveau heeft gesport, werkt met een fysiotherapeut die ook soldaten trainde en geeft niet op. ‘Het was heel moeilijk’, zegt hij. ‘Maar ik wist waarvoor ik het deed.’ Hij zucht: ‘Veel mensen zien het resultaat. Zij zien mij nu weer dansen, op het podium staan. Ze zien niet de zware weg die ik heb moeten afleggen om daar te komen.’
Foto: Alyssa van Heyst
Loodzwaar proces
Meerdere keren slaat de twijfel toe tijdens het loodzware proces. Als hij van de trap valt bijvoorbeeld en revalidatieartsen hem smeken te stoppen met de pogingen om weer te kunnen lopen. ‘Hun insteek was: je kunt ook een mooi leven leiden in een rolstoel. Op veel momenten heb ik de handdoek in de ring willen gooien, wilde ik toegeven aan mijn verdriet en even niet meer vechten. In mijn bed kruipen en de dekens over me heen trekken. Maar altijd werd het dan weer de volgende dag en lukte het me om toch weer strijdbaar verder te gaan. Stapje voor stapje, langzaamaan.’
Overwinning
Zijn eerste doel: lopend het revalidatiecentrum uitgaan. Dat lukte. Zijn tweede doel: een salsafeestje bezoeken. In 2018 was het zover, bijna twee jaar na de amputatie van zijn onderbeen. ‘Stond ik daar gewoon weer, in mijn vertrouwde wereld. Het ging niet in één keer, het duurde zelfs heel lang, maar ik was er weer. Dat was een heel gek moment, toch een soort overwinning. Alsof je jaren traint om de Mount Everest te beklimmen en dan sta je daar, aan de top. Zo voelde ik me.’
Inspireren
Zijn leven krijgt een nieuwe wending als hij wordt gevraagd om over zijn revalidatietraject te vertellen aan medicijnstudenten. ‘Ik begrijp nog steeds niet waarom ik daar ja op heb gezegd destijds, want ik had hartstikke last van spreekangst. Maar daar stond ik, met mijn verhaal, hopen dat ik mensen een beetje kon inspireren.’
Foto: Alyssa van Heyst
Verslaafd aan de lach
Het lukt en het smaakt direct naar meer. ‘Ik ben altijd gek geweest op stand up comedy en cabaret.’ Hij besluit cursussen en coaching te gaan volgen en doet mee aan het Haags Kabaal theaterfestival. ‘Ik stond op het podium en mensen moesten lachen. Toen was ik verslaafd. Niet aan het podium, maar aan de lach. Die lach smaakt naar meer, daar doe ik het voor.’
Harde grappen
Op het podium schuwt hij de harde grappen niet. ‘Ik neem vooral mijn eigen leven op de hak. Blind zijn, een onderbeen missen, mijn Surinaamse roots. Zelfspot helpt mij ook in mijn situatie en er is eigenlijk geen beter vermaak dan leedvermaak.’ Zijn cabaretoptredens combineert Robbert met sprekersklussen. Hij motiveert en inspireert onder meer bij bedrijven. ‘Mijn boodschap is dat tegenslag bij het leven hoort. En dat we allemaal een stuk wendbaarder zijn dan we soms denken. Doorzettingsvermogen is heel belangrijk.’
Belangrijk verhaal
Hij glimlacht. Van zijn sprekersangst is geen sprake meer. ‘Ik had nooit kunnen voorspellen dat ik met mijn grootste angst mijn brood zou gaan verdienen. Maar ik vind dat ik een belangrijk verhaal te vertellen heb. Ik wil laten zien dat het leven niet ophoudt bij een beperking.’ Gek, zegt hij, hoe zo’n heftige gebeurtenis tot zoiets kan leiden. ‘Iets slechts in mijn leven heeft me toch veel gebracht. Natuurlijk had ik hier niet zelf voor gekozen, maar het is gebeurd en dit is de manier waarop ik ermee omga.’
