“Elke dag nam ik me voor te stoppen. Maar toch stond ik elke ochtend met een kater op om vervolgens met een ‘dikke kop’ aan het werk te gaan. Door hard te werken verdrong ik hoe slecht ik me voelde.”
“Natuurlijk zocht ik daarna wel de ontlading. Dat begon met wat glazen port tijdens het koken, gevolgd door een bezoek aan mijn dealer voor coke en wiet. Of ik dronk allerlei speciaal bieren en whisky, thuis of in de kroeg. Als de roes was uitgewerkt, kwam de spijt. Weer de fout in gegaan, weer al m'n geld verspild. In de laatste weken van mijn gebruik escaleerde het enorm. Elke dag gebruikte ik cocaïne, drank en wiet. Het kon zo echt niet langer.”
Gisteren was de laatste keer
“Al meerdere keren had ik zelf geprobeerd te stoppen. Ik was op eigen kracht al eens gestopt met speed, maar hiervoor kwam cocaïne in de plaats. Ik verving het ene middel voor het andere, maar coke is beter dan speed, toch? Dat maakte ik mezelf wijs. Mijn cocaïnegebruik nam gestaag toe. Voor ik het wist gebruikte ik dagelijks. Ik leefde van dag tot dag. Een visie op de toekomst had ik niet. Hoe kon ik? Al mijn geld ging op aan drugs en door de drank was ik de helft van mijn dagen kwijt. Mijn verslaving was mij de baas. Ik wist, dit kan ik niet alleen.”
De maat was vol... ik was echt klaar met elke dag cocaïne, drank en wiet.
“Eerst vertelde ik mijn familie over mijn problemen. Zij schrokken enorm van de ernst van de situatie. Toch was die eerste stap voor mij al een opluchting. Door erover te praten en mijn probleem op tafel te leggen, viel er een last van mijn schouders. Ik voelde me gesteund en had de eerste stap naar een nieuw leven gezet. De volgende stap was naar de huisarts.”
Klaar met koppig zijn
“Mijn huisarts adviseerde me verslavingszorg. Mijn eerste reactie was: dat doen we dus niet! Ik had een beeld dat je ook in films ziet: opgesloten in een inrichting, een psycholoog die jou niet begrijpt en vooral die stempel op je voorhoofd. Maar ik was ook klaar met koppig zijn. Terugvechten had geen zin, dat had me tot nu toe niets gebracht. Dus drie dagen na mijn bezoek aan de huisarts had ik besloten om de behandeling te starten. En toen ging het heel snel: een dag later had ik een afspraak voor een intakegesprek en weer drie dagen later kon ik terecht. Ik was enorm zenuwachtig, maar het was een goed gesprek. Met een pakket aan informatie stond ik na afloop buiten. Tijd om de volgende keuze te maken.”
Zenuwen bij de start
“Nadat ik er goed over nagedacht had, koos ik voor de tweedaagse groepsbehandeling. Het idee om in een groep te moeten spreken vond ik eng, maar het vertrouwen in groepsdynamiek was groter dan mijn angst. Dit was ook een goede oefening om uit mijn comfortzone te stappen. Al op de eerste dag wist ik dat ik de juiste keuze gemaakt had. Een warm welkom, de magie van een veilige ruimte en de zekerheid dat niemand me zou veroordelen voor wat ik gedaan had of vertelde. Ik kreeg natuurlijk wel feedback, maar dat was altijd opbouwend. De weken vlogen voorbij en ik keek er zelfs naar uit om naar de bijeenkomsten te gaan. Iedere week waren er uitdagingen in mijn leven, maar ik kreeg ook de handvatten om die uitdagingen te tackelen. Ik was nuchter en bleef nuchter. Daar ben ik echt trots op.”
Alles is nu anders
“Het was zwaar en ik ben heel diep gegaan. Maar ik heb alles eraan gedaan om mezelf te veranderen. Ik kan nu vooruit kijken en heb weer plannen voor de toekomst. Mijn behandeling was echt een succes. Natuurlijk ben ik de behandelaars dankbaar. Maar mijn groepsgenoten nog het meest. We zijn vrienden geworden en zij hielpen mij de kracht in mezelf te vinden om dit te doen. Want dat staat voorop: je moet het zelf willen en zelf doen. Dankzij mijn groepsgenoten is het me gelukt.”
