In 2020 heeft dr. Mayke Janssens van de faculteit Psychologie van de Open Universiteit onderzoek gedaan naar het effect van huisdieren op de algemene gezondheid van hun eigenaren. Hieruit blijkt dat alleen al de aanwezigheid van hun huisdier ervoor zorgt dat baasjes minder negatieve gevoelens ervaren.
In de rubriek Baas & Beest delen we inspirerende en bijzondere verhalen van mensen waarbij dieren een belangrijke rol hebben gespeeld in hun leven. Dit keer het verhaal van Heidi Looy (60). De bijzondere band met haar vader laat een groot gat achter. Hond Toebes helpt haar dit gat te vullen.
Bij Heidi thuis waren er vroeger altijd dieren. Honden, katten, muizen, cavia’s, kippen, varkens, spreeuwen en zelfs een vleermuis. ‘Dieren waren een onderdeel van ons leven, en dit werd gedragen door mijn vader en moeder.’ Haar vader jaagde vroeger met zijn vader en heeft dat stokje overgedragen aan haar. ‘Ik was de enige thuis die hier interesse in had. Ik weet eigenlijk niet beter. Het is iets moois om in het buitenleven te doen.’
Haar vader is opgegroeid op een boerderij, waar ze altijd Boerenfox hondjes – ook wel boeren fokkies – hebben gehad. Het jagen ging toen heel anders. Er waren nog geen ganzen. Deze honden stonden goed bekend. Totdat het grotere wild kwam. Heidi’s vader maakte destijds kennis met een Vizsla en was gelijk gefascineerd door de hond. Hij noemde hem Zoef.
Heidi heeft van kinds af aan al een goede band met haar vader gehad. Naast jagen runde ze een bedrijf met haar vader. Een transportbedrijf in recycling van groen en plastic afval. ‘Mijn vader en ik hadden een hele goede band. We trokken veel met elkaar op en belden elkaar minstens twee keer per dag. Daarnaast zagen we elkaar natuurlijk ook op het werk.’ Hiervoor gingen ze vaak samen op pad. Ze bedachten dingen en voerden deze ook samen uit.
Onvoorstelbaar wat een steun en kracht er van zo’n hondje uit gaat. Ze heeft ogen die kijken dwars door mijn ziel. Soms denk ik "Dit heeft mijn vader gestuurd"
Op 4 maart 2019 overleed de vader van Heidi. Hij liet een enorm gat achter. ‘De stilte is nog steeds iedere dag oorverdovend. Een appje sturen of kletsen aan de telefoon zit er niet meer in.’ Soms vertelt ze nog wel een verhaal tegen hem. Voor haar gevoel is hij er nog altijd bij. ‘Mijn vader was het cement tussen de familie.’
Na maandenlang rouw wist Heidi niet hoe ze zichzelf weer bijeen moest rapen. Ze ging op zoek naar een pup. ‘Heel zorgvuldig en met dank aan de mensen om mij heen ben ik bij een heel fijne fokker terecht gekomen. Lang verhaal kort: er werd mij een pup gegund.’ Net als de hond van haar vader ook een Vizsla.
Ze noemt het teefje Toebes van Sabberen. ‘Mijn vaders eigen hond heette Toebes. Dan hebben we het over 1956. Van Sabberen, omdat mijn vader vaak zei als er weer iets was “Oh, van Sabberen heeft weer wat”. Een familiegrapje die alleen wij begrepen.’
Toebes is inmiddels drie jaar en een geweldige hond. Als een schaduw volgt ze Heidi op de voet. Ze gaat met haar in gesprek, wandelen en werken. Heidi vindt het heerlijk om gewoon met Toebes samen te zijn. ‘Onvoorstelbaar wat een steun en kracht er van zo’n hondje uit gaat. Ze heeft ogen die kijken dwars door mijn ziel. Soms denk ik "Dit heeft mijn vader gestuurd".’ Ze vindt het prettig om een troosthond te hebben. Samen door het veld lopen voelt als een verlenging van zichzelf. Toebes biedt haar nog steeds heel veel steun bij het verdriet van haar vader.
‘Ik praat nog vaak over mijn vader met mijn man, moeder en zoon. Veel mensen zeggen dan “Het is maar je vader, het slijt wel”. Maar waarom zou je dat zeggen? De band tussen ons was en is zo sterk. Dat wordt niet minder. Zolang ik leef zal ik mijn vader overal mee naartoe nemen. Je bent langer dood dan je leeft. Zodra je vergeten bent, ben je pas dood.’
Heb jij, net als Heidi, ook een inspirerend verhaal over jou en je huisdier? En wil je dat graag delen met ons? Mail dan je verhaal naar contentclub@gz-plein.nl.
